Walter Lang (Gmünd, Dld, 1961) groeide op in een muzikaal milieu, zijn vader en grootvader speelden accordeon en piano, hij werd pianist/componist en behoort inmiddels tot de top in Duitsland en ver daarbuiten. Walter is actief in diverse groepen: het Walter Lang Trio, Trio ELF, WPE (World Percussion Ensemble), PWL (Philipp Weiss & Walter Lang), Daktarimba en Yunjou. Met al deze groepen onder eigen naam en met diverse anderen o.a. Lee Konitz nam hij tientallen cd’s op. Hier gaat het om zijn trio, het begon met de Belgische bassist Nicolas Thys en de Amerikaanse drummer Rick Hollander, daarna in de tweede decade van het millennium met de Zweedse bassist Thomas Markusson en de Berlijner Sebastian Merk op drums.

Die groep maakte 4 albums allemaal uitgebracht op het Japanse label Atelier Sawano en daarom moeilijk verkrijgbaar, hetgeen Walter een doorn in het oog was omdat die velen van zijn favoriete composities bevatten. In dit nieuwe trio is Markusson nog steeds aanwezig, maar sinds december maakt Magnus Öström op drums deel uit van het trio, hij maakte ooit deel uit van het iconische Esbjörn Svensson Trio (E.S.T) en zorgt voor een essentiële extra klankkleur in het trio met zijn typerende gebruik van de brushes. Dit album is eigenlijk een opnieuw vormgegeven best of verzameling omdat diverse stukken van de Japanse cd’s hier opnieuw worden uitgevoerd in een nieuw jasje. Met mij mogen de jazzliefhebbers daar echt blij mee zijn dat die prachtige composities nu wel beschikbaar zijn.

Het klassieke jazzpiano trio vormt nog steeds de hoeksteen van de jazz, dat bewijst dit trio hier volop, geen elektronische gadgets, maar alles akoestisch. De composities van Walter Lang zijn uitgesproken melodieus en daarbij heeft hij een ragfijn touché waardoor de muziek af en toe neigt naar klassieke muziek. Al vanaf het openingsnummer “The beginning and the end” met zijn heerlijke melodie is het genieten geblazen van deze heerlijke muziek. Uitermate fraai is het nummer “Little Brother” met zijn langzaam opbouwende spanningsboog in de repetitieve piano akkoorden, dit is puur genieten met de vederlichte drumroffels en de zoemende bas. Ook het nummer “Branduardi” heeft datzelfde effect, een muziekpatroon dat zich herhaalt in een steeds veranderend ritme. In “No moon night” is er gekozen voor een andere opzet, hier wordt geopend met gestreken bas spel waarna de piano zachtjes als het ware binnen komt met tedere akkoorden en Öström zijn trommels laat roffelen. In het afsluitende “I wonder prelude” gevolgd door “I wonder” is er fraai samenspel tussen contrabas en piano, een schoon einde van een zeer geslaagd album, hulde aan de drie musici.

Jan van Leersum